Արևմտահայերենից փոխադրի՛ր արևելահայերենի։
Օձ շատ կա այս ձորերը, մանավանդ՝ ցերեկի ժամերուն։ Երբ արևը կհրդեհե այս երկաթագույն ժայռերը, սեփսև քռաները, սպիտակ ավազները, իրենց բուներեն դուրս կսողան։ Կգրգռվին, վրադ նետվելու պատրաստ։ Բնությունը իր բոլոր գույները թափեր է անոնց վրա։ Դեղին օձեր կան, քրքրումի գույնովը։ Սեփսևեր կան, եռացող կուպրի գույնովը։ Ոսկիի, շողակնի պես վառողները կան՝ կարմիր բիծերով։ Խայտաբղետները կան՝ կանաչ ու կապույտ օղակներովը, երկճյուղ բերաններով, դժնե աչքերով, որոնք քեզի կնային, սուր ատամնաշարով, ասեղի պես վերջավորող լեզուներով։ Լեղապատառ կըլլաս, երբ հանկարծ կհայտնվին թուփի մը տակեն, քարերուն արանքեն։ Կամ երբ մինչև ծունկերդ կմերկանաս, գետեն կանցնիս։ Եղեգնուտներուն մեջեն ջուրը կցատկեն քեզ հետ միասին։ Պարծենկոտներուն մի հավատաք, որոնք «մենք չենք վախնար» կըսեն։ Կստեն։ Աստիճան մը պաղարյունդ կպահես, կհավասարակշռես ինքզինքդ, երբ կանխավ կնշմարես, կպատրաստվիս։ Բոլո՛ր ոտնավորները կսոսկան անոնցմե։ Ես կտեսնեի, թե ինչպես էշ մը, ջորի մը, ձի մը ահազանգի կմատնվի, երբ գլուխը տոպրակը իր կերը կուտե, կամ կարածի, ու օձ մը կտեսնե: Եզերը, կովերը կցնցվեին, կֆշային, ետ կքաշվեին՝ ճամբա տանելու, որ երթա։ Այծերու, մաքիներու ամբողջ հոտը կփախեր ահաբեկ՝ դաշտին կամ ձորին հեռավորությունները։ Ոզնին ու կրիան չէին ազդվեր։ Չէին փախեր։ Ապահով էին։ Ոզնին իր փուշերը կցցեր։ Կրիան իր ոսկորե պատյանը կքաշվեր։ Օձը ի՞նչ կրնար ընել։
Օձ շատ կա այս ձորերը, մանավանդ ՝ ցերեկվա ժամերին։ Երբ արևը այրում է այս երկաթագույն ժայռերը, սեփ-սև առապարները, սպիտակ ավազները, իրենց բներից դուրս են սողում։ Գրգռվում են, վրադ նետվելու պատրաստ։Բնությունը իր բոլոր գույները թափել է նրանց վրա։ Դեղին օձեր կան, քրքումի գույնով։ Սեփ-սևեր կան, եռացող ձյութի գույնով։ Ոսկյա, շողի պես վառվողներ կան ՝ կարմիր բծերով։ Խայտաբղետներ կան՝ կանաչ ու կապույտ օղակներով, երկճյուղ բերաներով, դաժան աչքերով, որոնք քեզ են նայում, սուր ատամնաշարով, ասեղի պես վերջավորող լեզուներով։ Լեղապատառ ես լինում, երբ հանկարծ հայտնվում են թուփի տակ, քարերի արանքներում։ Կամ երբ մինչև ծնկներդ մերկանում ես, գետ կանցնում։ Եղեգնուտների միջով ջուր են կցատկում քեզ հետ միասին։ Պարծենկոտներին մի հավատա, որոնք «մենք չենք վախենում» են ասում։ Ստում են։ Մի պահ արյունդ սառչում է, հետո հավասարակշռությունս պահում ես, երբ տեսնում ես, պատրաստվում ես։ Բոլոր սողուները սարսափում են նրանցից։ Ես տեսնում եմ, թե ինչպես է էշը, ջորին, ձին խուճապի մատնվում, երբ գլուխը տոպրակով իրենց կերն են ուտում, կամ արածում, ու օձ են տեսնում։ Եզերը, կովերը ցնցվում են, ֆշշացնում ետ քաշվում՝ ճանապարհ տալու, որ գնա։ Այծերի, մաքիլերի ամբողջ հոտը փախչում էր ահաբեկված ՝ դաշտի կամ ձորի հեռունները։ Ոզնին և կրիան չեն ազդվում։ Չեն փախչում։ Ապահով են։ Ոզնին իր փշերն է ցցում։ Կրիան իր ոսկորե պատյանը քաշվում։ Օձը ի՞նչ կարող էր անել։